Franchising na świecie - Azja, Australia i Oceania

Chiny

W Chinach w zakresie franchisingu obowiązuje okólnik z 1997 roku, którego głównym celem było ujednolicenie operacji franchisingowych przez stworzenie ku temu podstaw prawnych, jak również objęcie ochroną praw i interesów zarówno franchisodawcy, jak i franchisobiorcy. Zawiera ono przepisy, zgodnie z którymi stosowanie franchisingu powinno opierać się na zasadach „dobrowolności, uczciwości, odszkodowania za straty, dobrej wiary i normalizacji”. Ponadto wymagane jest pisemne przedstawienie przez franchisodawcę istotnych danych na temat licencji franchisingowej na co najmniej 10 dni przez podpisaniem umowy. Prawo określa także m.in. kwalifikacje wymagane od franchisodawcy i franchisobiorcy, prawa i obowiązki stron umowy franchisingowej oraz jej niezbędne postanowienia. W roku 2003 rząd chiński opublikował „projekt” nowego prawa dotyczącego „Reguł Administracyjnych w zakresie Franchisingu Handlowego”. Nowe przepisy ustanawiają wiele nowych zasad uczciwości kupieckiej oraz regulują podstawowe prawa i obowiązki franchisodawcy (np. konieczność posiadania ponad trzech punktów pilotażowych działających w Chinach od ponad roku) oraz franchisobiorcy. Pod rządem nowego prawa konieczne jest umieszczenie w umowie wymienionych zapisów zgodnie ze specjalną listą minimalnych zapisów umownych. Według nowych przepisów konieczne jest ujawnienie franchisobiorcy istotnych danych przed zawarciem umowy. Umowa musi być już rejestrowana. Pod rządem nowych przepisów strona, która niedotrzymana wymogów prawnych może być ukarana.

Indonezja

Prawo regulujące kwestie franchisingu z 18 czerwca 1997 roku wprowadziło m.in. wymóg ujawniania istotnych informacji przed zawarciem umowy oraz uregulowało kwestie związane z samą umową franchisingową. W Indonezji wymagana jest rejestracja w Ministerstwie Przemysłu i Handlu zarówno umowy franchisingowej, jak i informacji przekazywanych przed jej zawarciem pod rygorem utraty „licencji handlowej”. Umowa franchisingowa powinna być zawarta na piśmie, w języku indonezyjskim i musi być rządzona prawem indonezyjskim. Ponadto przepisy określają, jakie postanowienia muszą się znaleźć w umowie franchisingowej, wymagając m.in. aby okres, na który umowa zostaje zawarta był nie krótszy niż 5 lat. Prawo indonezyjskie wymaga aby franchisodawca wspomagał i szkolił franchisobiorcę. Franchisodawca musi posiadać również chociaż jedne własnypunkt. Prawo indonezyjskie przyznaje ponadto pierwszeństwo lokalnym producentom i usługodawcom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom indonezyjskim. Zarówno franchisodawca, jak i franchisobiorca mają obowiązek w pierwszej kolejności wykorzystywać lokalne produkty i materiały.

Kazachstan

W roku 2002 uchwalone zostało w tym kraju prawo kuriozalnie nazwane Ustawą o Złożonych Usługach Biznesowych. Ustawa ta przewiduje obowiązek rejestracji umowy oraz zawiera pewne zapisy wpływające na treść postanowień umów franchisingowych.

Korea

W Korei ustawa o „Uczciwości w transakcjach franchisingowych” uchwalona została w 2002 roku wraz z odpowiednie rozporządzeniem wykonawczym. Ustawa reguluje bardzo wiele kwestii w tym również obowiązek ujawnienia danych dotyczących franchisodawcy. Pozostawia ona wiele kwestii uznaniu organom administracji. Komisja Handlu może również narzucać w określonych przypadkach korzystanie z jej wzorców umów franchisingowych.

Malezja

Prawo obowiązujące w Malezji od 1999r. reguluje m.in. kwestie ujawniania istotnych informacji przed zawarciem umowy franchisingowej, utworzenia rejestru umów franchisingowych, wymogi rejestracyjne, postanowienia umowy franchisingowej (w tym dotyczące jej rozwiązania), obowiązki stron umowy franchisingowej, utworzenie Rady Doradczej ds. Franchisingu, przestępstwa i wykroczenia w zakresie franchisingu oraz kwestie wykonania umowy franchisingowej. Przed złożeniem oferty franchisingu franchisodawca obowiązany jest dokonać stosownej rejestracji, przedkładając jednocześnie m.in. dokumenty ujawniające istotne informacje na temat jego przedsiębiorstwa, wzór umowy franchisingowej, opis proponowanego franchisingu i inne niezbędne dane. Dokumenty ujawniające informacje o franchisodawcy muszą zostać przekazane przyszłemu franchisobiorcy na przynajmniej 10 dni przed zawarciem umowy. Prawo definiuje także, jakie postanowienia muszą się znaleźć w umowie franchisingowej, stanowiąc m.in., że musi być ona zawarta na okres przynajmniej pięcioletni.

Tajwan

Dnia 1 września 1999 roku na Tajwanie weszło w życie prawo regulujące kwestie ujawniania przez franchisodawcę istotnych danych na etapie przedumownym. Odpowiednie dokumenty, które muszą zawierać informacje z zakresu co najmniej ośmiu kategorii określonych przez ustawę, powinny być doręczone franchisobiorcy co najmniej 10 dni przed podpisaniem ramowej umowy franchisingowej.

Japonia

W Japonii bezpośredni wpływ na kształt umowy franchisingowej mają dwa uregulowania prawne. Jednym z nich jest prawo z 1973 roku regulujące rozwój małych i średnich przedsiębiorstw detalicznych, które w przypadku zawierania umów franchisingowych przez takie przedsiębiorstwa wymaga ujawniania przez nie istotnych danych dotyczących operacji franchisingowych. Ponadto w myśl opinii wydanej przez Komisję ds. Uczciwości w Handlu, franchisodawca jest obowiązany przedstawić przyszłemu franchisobiorcy, dla celów określonych przez prawo antymonopolowe, istotne informacje o oferowanej licencji.

Australia

W Australii należy zwrócić uwagę na dwa akty prawne mające wpływ na kształtowanie umowy franchisingowej. W Ustawie o Działalności Handlowej („The Trade Practices Act”) wprowadzony został zakaz tzw. wyzysku. Ustawa ta definiuje jedenaście kategorii zachowań, które uznane są za wyzysk. Przepisy te mają bezpośrednie zastosowanie do umów franchisingowych. Ponadto australijski Kodeks Etyczny (Code of Conduct) zawiera bardzo szczegółowe wymogi w zakresie ujawniania informacji przed zawarciem umowy franchisingowej. Franchisodawca ma obowiązek przygotowania odpowiednich dokumentów i dostarczenia ich przyszłemu franchisobiorcy na przynajmniej 14 przed zawarciem umowy lub dokonaniem odpowiednich płatności. Franchisodawca musi corocznie aktualizować ujawnione informacje, na trzy miesiące przed końcem jego roku finansowego. Do danych uznanych przez Kodeks za istotne należą m.in. informacje na temat doświadczenia franchisodawcy w działalności gospodarczej, szczegóły dotyczące sporów sądowych, których był on lub jest stroną, dane o przysługujących mu prawach własności intelektualnej, wiadomości o jego sieci franchisingowej, informacje finansowe, itp. Kodeks nakazuje również wprowadzać do umów franchisingowych obowiązkową procedurę mediacyjną w przypadku sporów miedzy stronami oraz uregulował minimalne standardy dotyczące umów franchisingowych, w tym sprawy związane z ich rozwiązywaniem. Kodeks nie ma zastosowania do podmiotów, związanych umową franchisingową tak długo jak żaden z podmiotów nie jest zarejestrowany w Australii i umowa nie jest tam wykonywana

KM&ŁS