Ustawa o podpisie elektronicznym

Dnia 16 sierpnia 2002 r. weszła w życie ustawa z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym [Dz. U. z 2001 r., nr 130, poz. 1450, dalej „Ustawa”]. Wraz z Ustawą weszły w życie rozporządzenia wykonawcze. Ustawa określa warunki stosowania podpisu elektronicznego, zasady świadczenia usług certyfikacyjnych oraz zasady nadzoru nad podmiotami, które te usługi świadczą.

Zgodnie z ustawą podpisem elektronicznym są dane w postaci elektronicznej, które służą do identyfikacji osoby składającej podpis elektroniczny. Ustawa odróżnia bezpieczny podpis elektroniczny, który odpowiada światowym wymaganiom i podlega wyłącznej kontroli osoby składającej podpis. Za taki podpis uważany jest podpis elektroniczny, który:

1. jest przyporządkowany wyłącznie do osoby składającej ten podpis,
2. jest sporządzany za pomocą podlegających wyłącznej kontroli osoby składającej podpis elektroniczny bezpiecznych urządzeń służących do składania podpisu elektronicznego i danych służących do składania podpisu elektronicznego,
3. jest powiązany z danymi, do których został dołączony, w taki sposób, że jakakolwiek późniejsza zmiana tych danych jest rozpoznawalna.

Zgodnie z ustawą osoba składająca podpis elektroniczny to osoba fizyczna posiadająca urządzenie służące do składania podpisu elektronicznego, która działa w imieniu własnym albo w imieniu innej osoby fizycznej, prawnej albo jednostki nie posiadającej osobowości prawnej. Certyfikatem w myśl ustawy jest elektroniczne zaświadczenie umożliwiające identyfikację danych z osobą do której są przyporządkowane. Natomiast zaświadczenie certyfikacyjne to elektroniczne zaświadczenie, za pomocą którego dane służące do weryfikacji poświadczenia elektronicznego są przyporządkowane do podmiotu świadczącego usługi certyfikacyjne. Poświadczenie elektroniczne ma natomiast służyć identyfikacji podmiotu świadczącego usługi certyfikacyjne lub organu wydającego zaświadczenia certyfikacyjne.

Nadzór nad działalnością podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne sprawuje minister właściwy do spraw gospodarki, który m.in. wydaje i unieważnia zaświadczenia certyfikacyjne, nakłada kary przewidziane w ustawie. Minister przeprowadza kontrolę z urzędu lub na żądanie prokuratora lub sądu, albo innych upoważnionych organów państwowych. Ustawa przewiduje szereg kar za naruszenie jej przepisów, m.in. karę grzywny wysokości do 1.000.000 zł przewidzianą w art. 45 Ustawy za świadczenie usług certyfikacyjnych bez uprzedniego zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone odbiorcom tych usług.