faktoring

Faktoring jest usługą finansową dostępną dla przedsiębiorców, którzy chcą zamienić swoje wierzytelności wobec innych podmiotów na gotówkę. W ramach faktoringu podmiot zwany faktorem, odkupuje od przedsiębiorcy wierzytelności za gotówkę, a sam bierze na siebie Ciężar ich egzekwowania: całkowicie i nieodwołalnie (faktoring pełny), albo tylko pod warunkiem, że wierzytelność okaże się ściągalna (faktoring częściowy). W tym ostatnim wypadku, jeśli dłużnik nie płaci, wierzytelność wraca do pierwotnego wierzyciela i to on jest zobowiązany do prowadzenia dalszej egzekucji.

Oczywiście faktor nie odkupuje wierzytelności za ich pełną wartość, ale za sumę nieco niższą, a różnica ta stanowi jego zarobek. Tym niemniej również przedsiębiorca na tym zyskuje, ponieważ zdjęty zostaje z niego obowiązek administrowania wierzytelnościami, a ponadto gotówka jaką uzyskuje od faktora ma tą niewątpliwą przewagę nad wierzytelnością, że przy jej pomocy może regulować własne zobowiązana - szczególnie te najbardziej pilne: wobec ZUS, Urzędu Skarbowego i kredytodawcy.

Faktoring nie poddaje się jednoznacznej klasyfikacji na gruncie polskiego prawa cywilnego. Najbardziej popularne poglądy mówią, że stanowi umowę nienazwaną o cechach umowy mieszanej albo, że jest to zespół umów, powiązanych ze sobą funkcjonalnie, ale niezależnych prawnie, w skład którego wchodzi umowa przelewu oraz inne umowy nazwane albo nienazwane, które regulują pozostałe usługi faktora na rzecz faktoranta (np. umowa zlecenia).

Trudności w kwalifikacji prawnej faktoringu, chociaż nie są pozbawione praktycznego znaczenia, nie wpływają na dopuszczalność konstrukcji faktoringu w polskim systemie prawnym: Zgodnie z wyrażoną w art. 353[1] k.c. zasadą swobody umów strony zawierając umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku lub zasadom współżycia społecznego, Dlatego, jak to trafnie ujął Sąd najwyższy, strony zawsze mają do wyboru trzy możliwości: przyjęcie bez jakichkolwiek modyfikacji określonego typu umowy uregulowanej normatywnie (tzw. umowa nazwana), zawarcie umowy nazwanej z jednoczesnym wprowadzeniem do niej pewnych odmienności, w tym również połączenie cech kilku umów nazwanych (tzw. umowy mieszane) lub zawarcie umowy nienazwanej, której treść ukształtują według swego uznania (oczywiście z zachowaniem ograniczeń wynikających z art. 353[1] k.c.).

źródło: www.skarbiec.biz